expr:class='"loading" + data:blog.mobileClass'>

Halaman

Rabu, 11 Desember 2013

Durung Tekan

Durung Tekan

Grengg...greeenggg....
Swaraning pit motor, bajaj, bis, kijang, avansa, sing lagi padha balapan mlayu ing ngarepku. Dhisik-dhisikan. Wegah padha ngalah. Pengene dadi sing paling ngarep. Playune kaya gludhug kang arep nyamber apa-apa sing ana ing ngarepe. Sak penake wudele dhewe. Sajake dalan iku warisan mbah buyute. Namung awakku sing gelem ngalah, amarga aku numpak pit sing jarene kancaku, pantese wis dilowake marang tukang rongsok.
Kanthi rekasa awakku nyoba nyalip kendaraan kang padha liwat ing Dalan Sudirman. Nganti kempis-kempis iya uga durung bisa nyalip kendaraan ing ngarepku. Malah sangsaya akeh sing nyalip.
Awit mlaku saka omah nganti tekan sekolah, durung tau bisa nyalip kendaraan sing mlaku bareng ing Dalan Sudirman. Kayane penak banget yen bisa nyalip kendaraan liya. Paling-paling aku mung bisa nyalip becak pit sing diobel dening wong kang wis sepuh banget, wong sing kudune wis ora pantes golek dhuwit.  
“Nasib, nasib. Sajake pancen iki kang kudu dak lakoni saiki”, batinku. Dalan Sudirman dadi saksi bisu lelakonku saben dina mangkat sekolah merga yen prei ngrewangi dodol ibu ing pasar sing mung mlaku limang menit saka omah. Nanging sawetara minggu iki, aku duweni pangrasa ana sing ndelengi kabeh tumindakku awit metu saka omah nganti mlebu maneh menyang omah. Mbuh mung pangrasaku thok, apa pancen kasunyatane mangkono. Aku mung donga moga-moga ora ana sing mbebayani kanggo awakku lan ibuku.
Sawijining esuk aku kawanan tangi. Angete cahyaning srengenge sing mlebu liwat jendhela kamarku sisih wetan, gawe awakku nglilir saka turu sing lagi mung rong jam.  Tak lirik jam ing HP-ku sing wis kudu ganti jane. Saiki wis jam setengah pitu kurang sepuluh menit
“Wah, asem wis yah mene. Mati aku. Jam pertama ngumpulake tugase Bu Wati. Iki merga nonton bal-balan Indonesia lawan Malaysia banjur nglembur garap tugase Bu Wati,” ucapku kanthi langsung gumregah tangi saka kasur. Aku bingung kudu kepiye merga kudu ngumpulake tugase Bu Wati, guru sing ora gelem menehi toleransi babar blas ngenani tugas. Arep mangkat sekolah numpak pit mbutuhake wektu kurang luwih telung puluh menit. Ning yen ora mangkat sekolah, mesthi aku oleh biji E saka Bu Wati tur uga diseneni ibu lan kon angon wedhus nalika ibu kondur saka pasar. Yen mangkat sekolah numpak angkot, ora bisa jajan lan mbayar kas merga sanguku mung 3000.
“Ah mbuh, pikir mengko maneh. Adus sik,” ucapku sinambi jupuk andhuk.
Mung limang menit aku wis rampung adus lan salin. Aku banjur nganggo sepatu lan pamit mangkat marang omahku awit mesthi ibu wis tindak menyang pasar.
“Telat sepuluh-sepuluh menit ora pa-pa, ketang mengko bijine dikurangi, tinimbang entuk biji E. Assalamua’alaikum”, ucapku kanthi kesusu ndang arep ngobel pedhal pitku.
Lagi seprapat dalan nuju sekolah sing dak liwati, pitku nesu. Ban ngarepe jaluk diganti alias bocor. Sing sangsaya gawe dredhege ati, kenengapa kudu bocor ing ngisore wit ringin sing jarene wingit.
“Dhuwit ora gableg. Selek telat ngumpulake tugas. Ban pite kok ya melu-melu gawe perkara. Dhuh Gusti, kula nyuwun pitulungan-Mu”, ucapku kanthi dredheg sinambi duwe pengarepan gedhe. Nalika arep mlaku pindhah panggonan sing rada ado saka kono, dumadakan ana sing jawil pundhakku.
Deg! Deg! Deg!
Jantungku sangsaya banter mlakune.
“Dhuh Gusti, sinten menika?. Lek-lek sing manggon wit ringin iki nesu aku mandheg ing ngisor panggonane”, batinku.
“Nyuwun pangapunten, Mbah. Kula mboten nggadhahi maksud badhe ngganggu, menapa malih  nggurai sarenipun panjenengan. Saestu, Mbah”, kandhaku sacekele.
Sing tak jak omong ora mangsuli, malah jawil pundhakku maneh. Sajake aku kon ndeleng sapa sing jawil. Karo wedi-wedi, aku noleh menyang mburi.
Wow...woo..wooo....
“Ngimpi apa aku mau bengi, bisa ketemu karo bocah iki”, batimnku seneng.
“O...O...Oalah, kowe ta Ji. Dak kira sing manggon ing wit ringin iki”, kandhaku kanthi gugup marang Aji, salah sawijining bocah lanang sing dipuja dening bocah-bocah wadon ing sekolahku. Sapa sing weruh rupane mesthi kesengsem, kejaba sing ora. Bocahe manis, pakulitane putih bengkoan. Sing paling dak senengi saka dheweke yaiku kabar-kabare durung duwe pacar.
“Duh Gusti, manis tenan bocah iki. Gelem pora ya dadi sesandhinganku”, panglamunku sadurunge Aji narik tanganku.
“Ayo, gage mangkat. Ja nglamun terus. Ngguya-ngguyu dhewe. Ngisin-ngisinke awakku wae. Kurang pitung menit maneh gerbange ditutup”, kandhane Aji rada mangkel sinambi nyekeli tanganku mlaku menyang montore, sing diparkir ora adoh saka panggonanku ngadeg mau.
“Iya-iya. Hla pit-ku kepiye nasibe?”, kandhaku rada jengkel.
“Ya mengko gampang. Tak urusane. Penting ayo ndang mlebu sik”, ucape Aji nalika mbukake lawang montore, sing dak kira ora murah regane.
Sekolah isih adoh. Aku duwe rasa pangrasa ora kepenak wiwit akeh kedadean sing ora apik nekani awakku. Apa maneh sawise munggah montore Aji. Ati iki ora jenjem ayem, malah sangsaya ora karuan.
Playune montore Aji bantere ora ketulungan. Banyu awak mili metu, ngrembes mring sandhanganku. Isining weteng kaya-kaya kepengin metu saka panggonane.  Awakku sangsaya ora kepenak.
Huekkk!!!
Awakku kepengin mutah. Untunge durung tekan cangkem, dadine rung sida mutahake apa-apa.
“Rin, aja mutah neng montorku hlo. Tahan sik, sedhelok maneh tekan”, kandhane Aji rada melas.
“Aja banter-banter ta. Durung sarapan ki”, wangsulanku tak melas-melasake.
“Nak ora banter, mengko telat. Gelem entuk biji E?,” ucape Aji rada ngeyel.
“Iya wegah. Ning aku wis ora kuwat maneh”, kandhaku kanthi gumrengeng.
Huekkk! Huekk!!
“Sabar Rin. Tahan sik ya”, kandhane Aji sangsaya melas.
Aku sing diajaki omong mung bisa manthuk. Wis ora kuwat mangsuli.
Jjgggrrr....... Bresssshhhh!!!
Ciiiitttttttttttt.....Brukkkk!!!
Mung swara iku sing dak rungu. Rasaku pengen mutah, dadi ilang. Mripatku krasa pet-petan. Sirahku abot. Mumet. Sirahku sing maune ing dhuwur malih dadi neng ngisor. Montor sing dak tumpaki jebul mbalik. Barang kenthel ndlewer ing dhengkul kiwaku kang ketindhihan jok montor. Dhadhaku krasa seseg. Ora krasa luhku netes nelesi pipiku. Aku pasrah.  Aku banjur kelingan marang wong sing lungguh ing sisihku.
“Ji, aji. Tangi, Ji”, ucapku marang Aji kanthi nangis sinambi tak keplaki tangane mawa tenaga sing isih tak duweni. Nanging sing dak jak guneman ora nyauri apa-apa.
“Ji, ayo ndang tangi. Awakke dhewe durung tekan sekolah. Ayo tangi ben ora oleh biji E saka Bu Wati”, kandhaku maneh marang Aji supaya gage tangi. Nanging uga padha mau, Aji tetep durung menehi wangsulan.
Kahanan sakiwa-tengenku saya rame. Nanging isih padha bingung arep nulungi merga wedine montor iku bakal kobong. Ana wong sing jerit-jerit, nangis weruh kahanan sing dak alami. Mung iku sing dak rungu liwat kupingku. Mripatku rada mblawur, kakean ngetokake luh. 
“Ji, sabar ya. Aku bakal ngetokake awakmu saka kene. Awakmu kudu kuwat. Janji ya ora bakal ninggalake awakku dhisik”, ucapku marang Aji.
 “Ayo Rindi, awakmu mesthi bisa metu saka kahanan iki”, kandhaku kanggo nyemangati awakku dhewe.
Tak tendhang kaca ngarep montor. Tak tendhang ping pirang-pirang durung bisa ucul saka panggonane.
“Wis ora ana wektu maneh iki. Nganti saiki rung ana sing nulungi. Ji, sabar ya”, kandhaku nggresula sinambi mbrebes mili.
Tanpa dinyana-nyana, ana wong lanang klamben ireng-ireng sing umure kira-kira namung kacek sepuluh taun karo bocah kelas loro SMA, ngadeg ana ing sisih kiwa montor sing dak tumpaki bareng karo Aji, sadurunge montor iku mbebayani tumrap awakku lan liyane. Tanpa gegaman ing tangane, dheweke kanthi cekatan dhongkel lawang montor ing sisihku. Ora nganti telung menit, lawang montor wis bisa ucul saka panggonane. Hawa adhem ngrasuk ing awak sanalika gawe getering ati. Pakulitane putih memplak. Praupane adhem, ayem nalika disawang. Nanging ora ana esem kang kawujud saka lathine sing wernane abang rada pucet. Kahanan mengkono gawe atiku krasa ora kepenak.
Wong lanang mau ngulungake tangan tengene marang awakku. Kanthi gampang mbopong awakku metu saka montor sing dak tumpaki. Tangane sing  anyes jejes, ora sengaja nyenggol wentisku sing roke rada kasingkap mendhuwur, sangsaya nggedhekake pangrasa elekku marang dina esuk kuwi.
Tim pemadam kebakaran, wong-wong kang ana ing dalan, malah uga wartawan jebul wis rame kumpul ngebaki dalan Sudirman. Let sedhelok maneh, polisi sarombongan tekan ing panggonan kedadean kecelakaan. Sawise ngdhunake  awakku ing dhingklik warung bakso ing sacedhake kono, wong mau banjur gage mlaku menyang montore Aji. Lakune banter banget. Mung petungan detik, wong mau wis adoh saka pandelenganku, nganti pocapan matur nuwunku durung tekan marang panjenengane.
Wong mau mlebu menyang montor sing mau dak tumpaki. Ananging mung kliwat pirang detik, montor sing dak tumpaki njeblug, kobong. Durung tekan nganti panggonan sing aman, wong loro mau wis diantemi dening geni- geni kang sangsaya mangambra-ambra.
Wush! Wush! Wush!
Playune angin sangsaya gawe gedhene geni, ndadekake tim pemadam kebakaran kang direwangi dening polisi lan warga kuwalahen mateni geni kang ngobong montore Aji. Awakku mlayu tumuju panggonan kobongan iku mau, nanging dicegat dening polisi. Aku mung bisa pasrah weruh kahanan kancaku, kudu nglakoni dalan urip kaya mangkono.
Rong dina sacandhake
   “Rin, rin. Ana sing arep ketemu awakmu”, ngendikane ibu nalika aku lagi wae arep mapan turu. Rong dina iki aku ora bisa turu. Wiwit jam setengah lima lagi kepengin turu. Wis rong dina ora mangkat sekolah awit kacilakan sing  ngrengkuh nyawane Aji. Kacilakan sing ninggalake tatu kang abot. Ora mung merga nglakoni dhewe, ananging merga weruh kanthi langsung kelangan bocah sing duweni panggonan kang seje tinimbang liyane. Nganti lali marang tatu sing ana ing dhengkul kiwaku.
“Inggih, Bu. Mangke riyin”, wangsulanku marang ibuku. Ibuku ngertine aku wis turu. Pancen aku wegah menehi beban marang wong wadon sing saben dina golek sandhang pangan kanggo nyambung uripe lan anakke, aku. Ora tega. Ibuku mung ngertine aku ora mangkat sekolah merga dhengkulku lara tiba saka numpak pit.
“Nanging sapa sing yah mene medhayoh?”, batinku kepengin banget arep ngerti. Rada lesu awakku, dak peksa mudhun saka paturon mlaku menyang kamar tamu.
“Dhuh, sapa kae? Wong wadon sing umure kira-kira padha kaya ibuku. Ananging luwih ketok seger lan katon kopen tinimbang ibuku. Sandhangan penganggone uga dak kira ora murah”, batinku sawetara detik nalika weruh wong wadon lungguh ing kamar tamu dikancani karo ibuku.
“Eh, Ndhuk. Mrenea, lungguh kene. Iki Bu Ayu, ibune kancamu Aji duwe perlu marang awakmu”, ngendikane ibu sinambi tangi saka panggonan sing maune dilungguhi.
“Dhuh, ana apa iki? Kenengapa ibune Aji dolan mrene? Esuk-esuk sisan”, batinku ndang kepengin ngerti. Rasa ngantuk lan lesu kepara ilang sanalika.
Aku banjur lungguh, nanging ibuku malah pamit marang ibune Aji menyang pawon. Sajake ibuku ngerti kahanan kang bakal kedadean. Ibuku pancen wong sing ora kepengin melu-melu urusane wong liya, ning ora njur ora kepengin ngerti, apa maneh perkara sing gegayutan karo anakke. Ibuku percaya mengko aku bakal crita dhewe marang awakke.
“Ndhuk Rinda, ta?”, ngendikane Bu Ayu miwiti guneman.
“Inggih, Bu”. Nuwun sewu, wonten menapa ingkang jalari panjenengan tindak ngriki?”, ucapku.
“Ora ana apa-apa, Ndhuk. Aku mung kepengin dolan mrene lan duwe pelu sethithik marang awakmu”, ngendikane Bu Ayu kanthi polatan kang angel ditegesi maksude. Seneng nanging sedhih.
Sanalika kahanan dadi sepi. Kaya-kaya padha kepengin ngerti apa sing bakal diandharake dening Bu Ayu, ibune Aji. Mbuh mung pangrasaku, apa pancen kaya mangkono kasunyatane.
 “Dhuk, mau bengi aku diparani Aji. Pancen wingi ragane ora wutuh, nanging miturut pangrasaku, uripe Aji ing kana luwih mulya. Mung dheweke isih duwe kewajiban sing durung rampung ing donya. Dheweke jaluk tulung supaya aku menehake album photo iki marang awakmu”, ngendikane ibu ne Aji rada mbrambang sinambi ngulungake album photo marang awakku.    
Rada bingung, dak tampa album photo sing diwenehake ibune Aji.
“Dibukak mengko wae. Uripmu ditata sing apik. Aja ora semangat kaya mengkono. Mung gara-gara kahanan sing wingi, awakmu dadi klumprak-klumpruk. Aku pamit ya, Ndhuk”, ngendikane Bu Ayu sinambi ngelus-elus pundhakku menehi semangat.
“O, iya Ndhuk. Pit-mu tak wenehake ing plataran omahmu”, ngendikane Bu Ayu nambahi.
Aku mung manthuk.
++++++++++++++++++++++++++++++
“Ndhuk, Bu Ayu wis kondur?”, pitakonane ibu marang aku.
“Oh iya, aku lali ngaturi Bu Ayu pamitan marang ibu. Kula nggih kesupen matur nuwun dhateng Bu Ayu amargi sampun mbetakaken pite Rinda”, kandhaku marang Ibuku nganggo basa campuran merga rung bisa lancar guneman migunakake basa krama.
“Dhuh, piye ta Ndhuk. Kok bisa kaya mengkono. Ngisin-isini wae. Ora sopan”, ngendikane ibu rada duka lan gela.  
“Inggih nyuwun pangapunten, Bu. Kula menika radi mboten konsentrasi. saengga mboten radi dhong”, ucapku marang ibuku kanthi rasa ora kepenak marang ibuku lan ibune Aji.
“Eh, Ndhuk, sajake pitmu didandani. Dadi luwih apik tinimbang sing biyen. Malih ketok anyar, kaya lagi wae metu saka toko. Aku mau rada kaget pas metu arep ngusungi dagangan neng pasar. Kayane aku tau weruh, nanging gone sapa. Tak delengi terus, jebul pitmu. Mula aku njur arep matur nuwun bubar saka pasar, anangig malah wis kondur. Awakmu malah lali matur nuwun sisan”, ngendikane ibu marang awakku.
Aku mung meneng, ora mangsuli apa-apa. Ngrasa salah, ananging sing ngebaki pikiranku, aku kepengin banget ndang ngerti apa isine album sing ana ing tanganku.
++++++++++++++++++++++++++++++
Kanthi ngati-ati tak buka album photo sing mau diwenehi ibune Aji. Photone Aji katempel ana ing halaman ngarep dhewe.
“Jan narsis. Ning pancen manis”, batinku geli weruh photone.
Kahanan atiku dadi burem maneh, nalika kelingan Aji wis dipundhut dening Gusti ingkang Murbeng Titah. Tak buka halaman loro.
“Hloh, kok photoku”, ucapku kaget weruh gambarku ana ing album photone Aji.
Tak buka halaman liyane. Nanging album photo iku isine photoku kabeh. Photoku saka omah arep mangkat sekolah nganti tekan omah maneh. Photo nalika ngrewangi ibu ning pasar uga ana ing kono.
“Dhuh Gusti menapa maksudipun menika?”, ucapku lirih.
“Mulane aku duwe pangrasa kaya-kaya ana sing ngetutake awakku awit metu saka omah saben dinane. Jebul awakmu ta, Ji”, batinku seneng merga jebul ana won sing nganti kaya mengkono marang awakku, tur apa maneh wonge kaya Aji, ning uga gela campur sedhih merga wonge wis ora ana.
Ora krasa luhku netes ing pipiku. Sanalika dhadhaku krasa seseg. Mripatku krasa pet-petan. Pengen ambruk saka kursi sing dak lungguhi. Aku ngrasa bakal ambruk. Nanging awakku wis ora kuwat arep pindhah menyang kasur.
Brukk!!!
Awakku tiba saka kursi. Nalika ambruk, aku weruh rupane Aji nampani awakku. Kanthi polatan sumringah, Aji ngajaki guneman awakku, nanging ora kabeh sing diomongake bisa dak tampa kanthi cetha.
“Rin, sing semangat anggonmu nglakoni urip. Apa sing wis kedadean dadekna kenangan wae. Ora usah dipikirake banget-banget. Aku pancen tresna marang sliramu, nanging durung tekan titi wancine anggonku ngomong marang sliramu babagan iku. Saengga aku durung wani ngomong babagan iku marang sliramu, cah manis”, ucape Aji.
“Saiki kahanane wis malih, sajake pancen awakmu dudu jatahku”, sambunge Aji.
Aku kepengin mangsuli apa sing mau diomongake Aji marang awakku. Ananging ilatku krasa linu, lambe krasa kaku, wegah diajak sambatan.
“Rin, Rinda”, ayo tangi Ndhuk”, ngendikane ibuku kanthi kuwatir. Swara iku mau sing agawe awakku sadhar, bali maneh menyang kasunyatan sing sejatine.
Mripatku kriyep-kriyep.
“Aw, sirahku”, ucapku sinambi ngelus-elus sirahku sing benjut.
“Piya ta, Ndhuk? Kok bisa kaya mangkono”, ngendikane ibu kepengin ngerti.
Aku mung mesem tipis. Sing ana ing pikiranku mung Aji sing kanthi polatan sumringah nemoni awakku ngandhakake kahanan sing sejatine. Aji pancen durung tekan ngomong kahanan sejatine marang awakku kanthi langsung, nanging rasa tresnane marang awakku wis dak trima wiwit saiki. Mbesuke rasa tresnaku mung tak wenehake marang Aji-Aji sing kaya Aji-ku sing saiki.(cuthel)


Tidak ada komentar:

Posting Komentar